Jarenlang heb ik er geen last van gehad, en opeens was het er weer: paniek, uitstelgedrag, eindeloze zelfverwijten. En ondertussen vooral niet schrijven. Daar kun je héél druk mee zijn.
Het was dit al veertig jaar oude artikel van de beroemde Virginia Valian dat mij uit deze penarie hielp. Ze vertelt hoe zij zichzelf uit haar lethargie haalde met een zelfbedachte therapie: ze mocht maar één kwartier per dag werken, maar dan wel met aandacht en zonder na te denken over het resultaat.
Langzamerhand bouwde ze het aantal kwartiertjes op, zó dat ze uiteindelijk veel te hard ging werken. Ze was alleen maar tevreden over haar werkkracht als ze volkomen uitgeblust was.
Onze verhouding met werk (en voor mij is dat, met schrijven) kan bijzonder problematisch zijn. Faalangst en perfectionisme verhinderen dat je gewoon doet wat je denkt dat goed is – niets meer, niets minder.