In China kun je met het woord ”nep” verwijzen naar een ideaal van pure perfectie. Dat is een combinatie van woorden waar je lang over kan nadenken.De Chinese kunstenaar Song Dong (Beiing, 1966) maakt kunst die verdwijnt – en waar we slechts sporen van kunnen terug zien. Hierboven de beelden van zijn vader die jaren lang in een werkkamp had gezeten en waar Song Dong een slechte band mee had.
Toen hij dertig jaar was, liet Dong Song zijn moeder vertellen over elk jaar van zijn leven. Hij schreef haar verhalen, vermengd met zijn eigen herinneringen, op bamboe-papier. Daarvoor doopte hij een penseel in water – net zoals monniken vroeger hun kalligrafie oefenden omdat inkt te duur was.
Song Dong maakte stapeltjes van het gedroogde papier en zette ze in een vitrinekast. Zijn levensverhaal is perfect vereeuwigd.
Het schrijven met water is bedoeld om niet in het verleden te blijven hangen maar te focussen op het ‘nu’, op het proces van het schrijven zelf, en niet op het resultaat. Ook al om over te mijmeren: hoe zou het zijn om voortaan met water te schrijven?